Սուսաննա Բաբաջանյան. Հիմա էլ սակարկվում է Մեղրին, որը մեր աքիլեսյան գարշապարն է

«Հարաբերությունները նավերի պես են. եթե չեն դիմացել փոքրիկ ցնցումներին, իմաստ չկա նավարկել բաց ծովում»,-ասում է Հիլ Ստիվենսոնը:
Իսկ մենք քանի՜ հազարավոր ցնցումներ ենք ունեցել, յուրաքանչյուր ցնցում թուրքի հետ, գիտենք՝ ինչով է ավարտվել:

Միակողմանի կապ, թե համագործակցում՝ կործանարար է, անպատվաբեր ու անհեռանկար. միակողմանի՝ նույնիսկ մի հատիկ բարև չի լինում:
Մի կողմը երկար ժամանակ չի կարող արժանապատվության հաշվին անվերջ իր ուսերին տանել խախուտ հարաբերությունների բեռը:
Եթե երկու հոգու մեջ չփակվող վերք կա, դառը անցյալ, նույնիսկ՝ դաժան սպի, ինչպե՞ս կարող են նրանք հանգիստ զրուցել կամ հարաբերվել՝ առանց լարվածության ու վեճի, ու՜ր մնաց՝ երկու երկրների:
Նրանց մեջ միշտ կանգնած է լինելու հին ցավը՝ չխոստովանված ու չհատուցած, ու քանի դեռ այն չի գիտակցվել մյուսի կողմից՝ կրկնվելու վտանգն ամեն ակնթարթ է: Դու այլևս ապրելու ես գերեվարված, պարտապանի պես:

Թուրքը մզկիթների է վերածում մեր եկեղեցիները, Սուրբ Ղազանչեցոցը մզկիթի է վերածում, սպառնում է նոր պատերազմներով ու նոր տարածքներ ակնկալում, իսկ մենք, բացքամակ ու սրտաբաց, «Հասան, գյալ մանի թութ» ենք կանչում, շարունակում ապրել սին հույսերով՝ իրականության վրա աչք փակելով:

Հիմա էլ սակարկվում է Մեղրին, որը մեր աքիլեսյան գարշապարն է, հենց ցույց տվեցինք՝ վրա են թափվելու, կույս աղջկա վրա թափվող խուժանի պես, ու գնան մինչև վերջ:
Թուրքի համար համագործակցումը դա ողջ Հայաստանն է՝ առանց հայերի, արդարությունդ՝ դաղող մտրակ, իսկ ցեղասպանությունն ընդամենը պատերազմ էր:
Այսպիսին է թուրքի բնույթը, միշտ էլ այսպիսին է մնալու:

Ճիշտը եղածն ամուր պահելն է, մինչև որ՝ տեսնենք:
Ինչ-որ ցեղախումբ չենք՝ խուրջինից վայր ընկած, երկիր ու պետություն ենք, սրա գիտակցումը նախ մենք պիտի ունենանք, արժանապատիվ ներկայացնենք: Թուրքին ու աշխարհին խաբվելու, անվերապահ հավատալու լիմիտը սպառված է վաղուց՝ Սևրի պայմանագրից էլ շատ առաջ:

Մեկնաբանություններ